WALDORF ESKOLAK (KONFERENTZIA)

     Asteartean 19.00etan konferentzia batetara joateko aukera izan genuen, hezkuntza librea zuen izenburu giza, Waldorf eskolak.

       Bertan gauza interesgarri asko entzuteko aukera eskaini ziguten, pentsatzeko era bat, hezkuntza filosofia bat, oso gauza baliogarri eta bereziekin.

     Hasteko kultura bakoitzak hezkuntza eta umeak  era batean ikusten dituela azaldu zigun  Clouder jaunak, horregatik kultura bakoitzak era ezberdin batean erantzuten du. Lehen intelektotik hezitzen ziren umeak. Gaur egun, berriz, garrantzitsuena maitasunaz hezitzea dela esaten du. Umeek, ez dute harritzeko eta kuriositatearen gaitasuna galdu behar, eta ikasketak dibertigarriak izan behar dira beraientzat. Horrela bakarrik ikasitakoa esanguratsua bihurtzea lortuko dutelako.

     Hezkuntza, gaur egun bizi dugun egoerara aldatu eta moldatu behar dela esan zuen ere. Orain momentu larriak pasatzen ari ditugu, eta etorkizuna ez dago batere argi. Horrek inseguritatea dakar. Baina gauzak eguneratu behar dira: ekonomia aldatu da, teknologiaren erabilpena, gizarte bera aldatu da, eta horrek hezkuntza aldaketaren beharra dakar. Eskola umeen beharretarako dago, ez diegu etorkizunerako prestatu behar, ez baitakigu zer egongo den gero. Baina bere gaitasunetan konfiantza osoa jarriko dugu.

     Eskola honetako curriculum-a ere ezberdina da, beste eskolekin konparatuz. Haur guztiek ikasi nahi dute, eta lortu behar duguna, jakingura hori  ez itzaltzea da. Beraiek pentsatzen dute, materia sentitzea beharrezkoa dela ikasi ahal izateko, eta egiten duzun hori maitatzeko: ikasketa esanguratsua izateko.

    Guztion oroimenean izan ditugun irakasleen oroimenak ditugu. Zergaitik? Beti gogoratuko garelako nola sentiarazi ziguten. Ondo, txarto, inportantea, baztertuta… hori inoiz ez da ahaztuko. Hori da inportantea, gauzak egitea nola sentiarazten gaituen ere. Materiala eta ikasten ditugun gauzak sentitu behar ditugu. 

Berak zion, ikasten dugun guztia liburuetan dagoela, or aurkitu daitekela, baina garrantzitsuena da informazio horrekin egiten duguna, ez informazioa bera.

    Ikasketa batzuk argitzen dute, lotan gaudenean ere ikasten hari garela, momentu horretan egunean zehar ikasi ditugun gauzak finkatzen  eta zailkatzen direla gure burmuinean. Eta gauza bat behin eta berriz egiteak,  ikasketa prozesua indartzen du.  Aldi berean, ikastea bezain garrantzitsua da, ahaztea da. Ematen diguten infomazio guztia gogoratuko bagenu, ero bihurtuko ginateke. Ikaste prozesu  on batean gauzak ikasi -->ahastu -->bergogoratu beharko ziren.

    Clouder jaunak esan zuen, Waldorf eskoletara joaten diren umeak ikuspegi ezberdin batekin ateratzen direla handik, eta balore ezberdinekin. Sentitzen dutela gauzak aldatu behar dituztela, mundu bera hobetzea. Horrek hezkuntza ezberdin batekin serikusia dauka. Zertan oinarrituta? ez zuen esan baina baloreetan ulertu nuen ni. 

   Arteari ere garrantzia handia ematen dieta, azkenean dena da artea. Jansten zaren modua, mugitzen zaren modua...  Intelektuala bezain inportantea ikusten dute.  Adierazpen korporala adibidez oso garrantzitsua da, hitz egiterakoan eskuak mugitzeak dakartzan  onurak: honek pentsamendua eraikitzen laguntzen baitu. Horregatik umeak txikiak direnean hainbeste mugitzen dira.

     Beraiek, hezkuntza sozialan eta emozionalan sinetsi egiten dute. Umeak guztion artean eta bata bestetik ikastea da hoberena beraien ustez.  Ikasi behar duguna da, guztiok guztion beharra daukagula, behar garela. Komunitate bat bezala ulertzen dute eskola.  

    Gustatu zitzaidan esan zuenean, umeak gure ondoan ipini bezain pronto nortzuk garen sentitzen dutela. Egia da sentibilitatea ikaragarria daukatela, eta horregatik maitasuna jasotzen dutenerantz joaten dira. 

     Ondoren, burmuina oso plastikoa dela eta beti ikasi eta aldatu gaitezkela azaldu zigun. Ikasketa prosezua ez da inoiz amaituko, hil arte egongo gara gauzak ikasten eta garatuz. Baina beti izango gara izan ginen umea, hori ez baitigu utziko.

     Hau izan zen bota zuen konferentzia, gauzak sakondu zituen noski. Baina hau izan zen eskeletoa gutxi gora behera eta nik atera nuen sintesia. Teoria oso polita izan zen, eta filosofia honen alde egotea eragin zidan. Benetan hezkuntza libre eta ezberdin baten existentzian sinesten dudalako.  Bukatu ondoren galderaren txandak ailegatu zen, hemen geundenok galderak egiteko aukera izan genuen… ezberdinak izan ziren, eta berak erantzuna eskolako metodologia eta praktikarekin batu zituen.

Galdera batzuk honakoak izan ziren.

-      -   Zein da zure ustez, adin egokiena umea eskolarizatzeko?

-       -   Artista asko (musikalari eta zineasta) atera dira eskola horietatik, kasualitatea da?

-      -    Eta premia bereziak dituzten haurrak?

   Galdera hau aurreko guztiarekin apurtu zuen. Esan zuen ume horiek Waldof eskola berezietara joaten zirela, ez zituztela hartzen, lagundu ahal ez zituzten umeak. Harritu ginen gehienok. Alde batetik ez zait ondo iruditzen, hau ez da eskola inklusibo bat, eta beste alde batetik momentu horretan, ulertu nuen, ez dela erraza  izango ume horiek laguntzea, premia bereziei erantzuten dien laguntza behar baitute, eta esperimentatu ez dudanez oraindik , ez dakit noraino lagundu ahal diegun, edo egoki prestatuta egongo garen. Argi daukat bakoitzaren zeregina dela hori, eta norberaren inplikazio  maila, ikaslearen ikuspuntutik. Zaila da 20 umeei arreta eskaintzea, erantzutea, amore ematea, kasu egitea, gauzak argitzea, ikaskuntza prosezuan laguntzea eta gidatzea… horregatik galdera eta erantzun hau zerbait pixtu zuen nire baitan.Bueltaka ibili ondoren nire buruan,  gehiago prestatu behar garela izan da konklusioa, ume hauei laguntzeko, eta eskola inklusiboa errealitate bihurtzeko. Unibertsitatetik ikuspegia aldatu dela ikusten dut, horregatik aniztasunaren eta premia bereziekin aritzen gara orain, eta konpromisoa hartu behar dugu guztiok ume hauei laguntza egokia emateko eta bere beharretara dena moldatzekoa, posiblea da noski.

    Laburbilduz, konferentziatik bi zapore atera nituen, gozoa eta mingatza. Alde batetik haur normala bazara, ikasketa berezia izateko aukera izango duzu eskola horretan (beti non zure gurasoek matrikulak ordaintzeko dirua izaten duten…) berriz, premia bereziak baldin badituzu, eskola honetan ez daukazu lekurik ( ez integratzeko ez barneratzeko).Horregatik berezitasun horren alde egotea, ez zuten lortu bere diskurtsoarekin. Oso polita dana, baina jende berezientzat: dirudunak eta normatik ateratzen ez direnentzat. Hori ez da aniztasuna tratatzen jakitea, klasismoa baizik. Esan zuen esaldi batekin geratu nintzen: QUEREMOS QUE LOS NIÑOS SEAN NIÑOS!! eta ume horiek zirkunstantzia bereziak bizitzen baitituzte, zer? 

     Hemendik aurrera ez dakit zertaz hitz egin zen konferentzian, guztik deskonektatu nuelako eta  ondorioz alde egin nuen. Hezkuntza librea? Bai, baina ez hau.