SUMMERHILL - NEILL

Pasa den urtean, hezteko teoria desberdinak ikusi genituen klasean: teoria enpirikoa, humanistikoa, errealista, naturalista, idealista, baikorra, soziologikoa, indibidualizatua, pertsonalista eta askatasunezko hezkuntza. Guztiak ezberdinak eta gauza interesgarriekin. Ni liburu bat irakurri nuen, eta nire ikuspegia guztik aldatu zuen. Hona hemen irakurri nuen liburuaren aurkezpena eta puntu batzuen azalpena.

1959- Neill: Summerhil liburua. Ikuspuntu radikal bat umeen hezkuntzan.

Printziorik garrantzitsuena: autodeterminazioa: autoritatea ez dauka lekurik, eta bere ordez askatasuna dago. Umeei gauzak erakutsi ahal zaie, indarra erabili gabe, bere kuriositateari eta beharrei asetzek baizik.

Liburuak eskola horrek bizi izan dituen esperientzia ugarien batuketa da. Summehill eskola Inglaterran egon zen, 1921.urtean. Umeak askatasunez hezitzen zituzten, eta beraien helbururik garrantzitsuena zoriontsuak izatea zen. Askatasuna egiarekin eta argitasunarekin bat egiten du. Eskola esperimentala bezala sortu zen baina gaur egun eskola erakuslea da. Beraren eraginkortasuna frogatuta dagoelako.

Eguneroko klaseak jasotzea ala ez, ume bakoitzak erabakitzen du. Klasera joan ahal dira ala ez. Ez daukate ordutegi finkorik (bakarrik irakasleak). Baina azkenean ume gehienak klaseetara joaten dira, helduak bezala, umeak ere jakin nahi dutelako.

Arlo emozionalari lehentasuna ematen zaio, jakitea baino garrantzitsuagoa sentitzea delako.  Instrukzio berak ez dira nortasuna bezain garrantzitsua, ume bakoitzaren nortasuna eta baloreak baitira garatu beharrekoak, sormenarekin lotuta.

Autoreak esaten du, inposatzen den guztia txarra dela eta hezkuntzan ez duela emaitza onak ematen. Zapalketa gorrotoa bultzatzen du, besterik ez.

Liburuan ematen diren ideia guztiak adibide askorekin azalduta eta frogatuta agertzen dira. Eta ezagutzen dituzun istorioekin lotu ahal dezakezu ere, azkenean konklusioak ateratzeko balio dizu. Adibidez entzunda daukat, neskato bati musika asko gustatzen zitzaiola eta instrumentu bat jotzen zuela, gurasoak nola ikusten zuten neska ona zela jotzen, ordu asko esta asko sartzera behartu zuten. Azkenean lortu zutena, neska jotzea ustea izan zen, besterik ez, maitatu beharrean gorrotoa hartu zitzaion. Ez da bidezkoa! Umeari gustatzen bazaio egingo du, eta ez bazaio gustatzen, behartuz gero ere, ez dugu lortuko.

Neillek esaten zuen arrakasta lortzen zela  era baikor eta zoriontsu batean lan egiteko ahalmenarekin. Berdin du zein den zure lana. Berak nahiago zuen garbitzaile zoriontsu bat izatea, arkitekto frustratu bat baino.

Arlo asko tratatzen dira liburuan, sexua, jostailuak, maitasuna, modalak, zigorrak, erligioa, jan beharrekoa, biluztasuna… Benetan liburu honek ikuspegia eta pentsatzeko era aldatu zidala. Benetan hau eskola inklusiboa zela, hemen, ume bakoitza umea izateko aukera zuen, nahi zuena egiteko aukera, bera izateko aukera. Eta azkenean emaitzak onak ziren, hau da garrantzitsuena. 

EXPERIMENTAKZION

      Bi asteetan zehar EXPERIMENTAKZION esperientziaren partaide aktiboak izan gara. Bi ikasgai (Antolakuntza eta EiO)eta bi klase nahastu dira, helburu konkretu batekin, taldekatze ezberdin bat egitea, eta proiektu edo lan bat burutzea.  Klasean informazio mordo jasotzen dugu, batzuetan non kokatzea kostatzen zaiguna. Informazio horrekin lanak egitea eskatzen zaigu. Eta hau izan da nire esperientzia pertsonala.

      Aurten klasean berria naiz. Honekin esan nahi dut, beste klasetik ez nuela inor ez ezagutzen. Bi klase bakoitzeko nahastu ditugu. Ez nituen besteak ezagutzen, bakarrik bistatik. Harremana ona izan da, jatorrak dira nire ikuspuntutik eta ez ditugu arazorik izan elkarrekin lan egiteko. Erabakiak adostatu  genituen, argudioak bultzatu ditugu bakoitzak bere ideiak defendatzeko. Adibidez nire ustez hau jartzea ondo legoke, zergaitik? Ba nik ez dut ikusten, zergaitik? Azkenean gauza guztiak adostu ditugu eta emaitza guztion artean mural bat sortzea, guztion ideiekin.

      Gustatuko litzaidake jakitea ze irizpide jarraitu dituzten irakasleak taldekatzeko. Ez dut uste kasuala izan denik.

       Klaseko aniztasuna nabaria da ere, hori argi dago. Adinagatik, interesagatik, klasean duten rolagatik… hori klase eta leku guztietan sumatzen da. Nire aburuz, klaseko jarduera hau, aniztasuna nabarmentzeko eta nola kudeatu ahal dezakegun jakiteko erabili da. Bi ikuspegitik, kanpotik ikusita eta barrutik sentituz.

Klasean gure iritziak eta pentsamenduak altuz esatea eskatu zaigu, zenbait erabaki hartzeko. Adibidez: zer gertatzen da klasera lehenengo astean etorri ez direnekin? Hauek beste talde batean jarriko dira? Atera zen erabakia, ez zetozen bat, nik egingo nukeenarekin. Nire aburuz, hau ze nolako andereñoak izango garen islatzen du ere.

Hasteko,  hau entzutean, kurtsoan zehar etortzen diren umeekin lotu nuen nire burua, harrera plana egiten ari garela eta… Zer gertatzen da ume hauekin? Nola lagundu ahal diegu? Talde berezi bat eginez ez… eta denbora gehiago emanez? Hori bidezkoa da?

Nire ustez pertsona hauek, taldeetan sartu beharko ziren. Eginda dauden taldeetan. Horrela besteek azaltzeko erraztasuna izango zuten, eta erritmoa gutxi gora behera jarraituko zuten.

       Etorri ez direnei talde berria emanez gero, bi gauza gertatuko dira, klasean ez dutela jende berriarekin lan egingo, hau da, esperientzia hau ez dutela biziko azken finean, eta beste denbora eta giro batean egongo direla hain zuzen. Integrazioa ez dut uste lortuko denik horrela. Beste aste bat utzi? Zertarako, helburuetara ailegatzeko? Agian aste honetan berdina egin ahal dezakete, ordu pare bat gehiago sartuz klasea amaitzerakoan.. hori norberaren erabakia da ez? Zenbat lan egin behako dudan ni nahi dudan helburua lortzeko, besterik ez.  Honek dinamika apurtu duela uste dut.

      Beste alde batetik komentatzea, lehenengo egunean guztiz galduta geundela, ez genekien ondo zer egin behar genuen, bakoitza era batean interpretatu zuen egin beharrekoa, ahotsa ezberdinak zer eginbeharrekoa agintzen zuten,eta gu zeozer egin genuen, egin behar ez genuen zerbait. Hasieran galduta sentitzen nintzen. Asko. Baina egoera berri batean geunden, ezagutzen ez nuen jendearekin, horregatik hitz egiteko eta gehiago ezagutzeko aukera eskaini ziguten. Hau giroa sendotu zuen eta atsegina zen. Gero lan egiteko orduan baikorra izan da. Gauzak egiten hasi ginen baina feedback-a etorri zen bueltan, eta gaizki egiten ari ginela esan zigun. Honek sentsazio txarra eragin zuen kide guztiei. Denbora galdu genuela, berriro hastera, zergaitik ez dugu ondo egin, zer egin behar da orduan. Ez genuen ondo ulertzen egoera. Baina berehala martxan jarri ginen eta arazoa konpontzea lortu genuen behintzat. Hasierako ideia (eskola inklusiboa) ideia nagusi giza ustea erabaki genuen eta metodologiaren lanarekin hasi ginen berehala. Bi asteetan helburua lortzen ari garela uste dut, behintzat nahiko pozik gaude emaitzarekin, eta egin beharrekoa dela pentsatzen dugu. Esperientzia baikorra izan dela pentsatzen dut, ezberdina behintzat, eta pentsatzeko eragina izan du. Eta norbera bere azalean sentiarazteko nola ikusten duen bere burua egoera eta ekintza ezberdinak egiten ezagutzen ez duen jendearekin.

      Bukatzeko antolakuntza egokia izan dugula uste dut, nire puntutik ikusita behintzat ez ditut arazoak sumatu, eta inklusibitatearen barruan lan egin dugu, muralean guztien erabakiak eta ideiak islatuta gelditu baitira, hori da probarik argiena, naiz eta nortasun ezberdinak egon taldean. 

     Azkenengo egunean, mural guztiak aurkeztea zen gure xede, baina ez dakigu nork apurtu eta lapurtu zituen taldeko batzuena. Honek amorrua sortarazi zuen taldean, ez genekien ez nork ez zergaitik, eta erantzun faltan batzuetan (edo gehienetan) amorrua eta frustazioa sortzen du. Honekin lotuta, idatzi batzuk prestatu genituen, gure ahotsa eta sentimendua azaleratu nahi genuen unibertsitate guztiari. Ohiartzunik izan zuen ez dakigu, baina behintzat  adierazi ginen. 

WALDORF ESKOLAK (KONFERENTZIA)

     Asteartean 19.00etan konferentzia batetara joateko aukera izan genuen, hezkuntza librea zuen izenburu giza, Waldorf eskolak.

       Bertan gauza interesgarri asko entzuteko aukera eskaini ziguten, pentsatzeko era bat, hezkuntza filosofia bat, oso gauza baliogarri eta bereziekin.

     Hasteko kultura bakoitzak hezkuntza eta umeak  era batean ikusten dituela azaldu zigun  Clouder jaunak, horregatik kultura bakoitzak era ezberdin batean erantzuten du. Lehen intelektotik hezitzen ziren umeak. Gaur egun, berriz, garrantzitsuena maitasunaz hezitzea dela esaten du. Umeek, ez dute harritzeko eta kuriositatearen gaitasuna galdu behar, eta ikasketak dibertigarriak izan behar dira beraientzat. Horrela bakarrik ikasitakoa esanguratsua bihurtzea lortuko dutelako.

     Hezkuntza, gaur egun bizi dugun egoerara aldatu eta moldatu behar dela esan zuen ere. Orain momentu larriak pasatzen ari ditugu, eta etorkizuna ez dago batere argi. Horrek inseguritatea dakar. Baina gauzak eguneratu behar dira: ekonomia aldatu da, teknologiaren erabilpena, gizarte bera aldatu da, eta horrek hezkuntza aldaketaren beharra dakar. Eskola umeen beharretarako dago, ez diegu etorkizunerako prestatu behar, ez baitakigu zer egongo den gero. Baina bere gaitasunetan konfiantza osoa jarriko dugu.

     Eskola honetako curriculum-a ere ezberdina da, beste eskolekin konparatuz. Haur guztiek ikasi nahi dute, eta lortu behar duguna, jakingura hori  ez itzaltzea da. Beraiek pentsatzen dute, materia sentitzea beharrezkoa dela ikasi ahal izateko, eta egiten duzun hori maitatzeko: ikasketa esanguratsua izateko.

    Guztion oroimenean izan ditugun irakasleen oroimenak ditugu. Zergaitik? Beti gogoratuko garelako nola sentiarazi ziguten. Ondo, txarto, inportantea, baztertuta… hori inoiz ez da ahaztuko. Hori da inportantea, gauzak egitea nola sentiarazten gaituen ere. Materiala eta ikasten ditugun gauzak sentitu behar ditugu. 

Berak zion, ikasten dugun guztia liburuetan dagoela, or aurkitu daitekela, baina garrantzitsuena da informazio horrekin egiten duguna, ez informazioa bera.

    Ikasketa batzuk argitzen dute, lotan gaudenean ere ikasten hari garela, momentu horretan egunean zehar ikasi ditugun gauzak finkatzen  eta zailkatzen direla gure burmuinean. Eta gauza bat behin eta berriz egiteak,  ikasketa prozesua indartzen du.  Aldi berean, ikastea bezain garrantzitsua da, ahaztea da. Ematen diguten infomazio guztia gogoratuko bagenu, ero bihurtuko ginateke. Ikaste prozesu  on batean gauzak ikasi -->ahastu -->bergogoratu beharko ziren.

    Clouder jaunak esan zuen, Waldorf eskoletara joaten diren umeak ikuspegi ezberdin batekin ateratzen direla handik, eta balore ezberdinekin. Sentitzen dutela gauzak aldatu behar dituztela, mundu bera hobetzea. Horrek hezkuntza ezberdin batekin serikusia dauka. Zertan oinarrituta? ez zuen esan baina baloreetan ulertu nuen ni. 

   Arteari ere garrantzia handia ematen dieta, azkenean dena da artea. Jansten zaren modua, mugitzen zaren modua...  Intelektuala bezain inportantea ikusten dute.  Adierazpen korporala adibidez oso garrantzitsua da, hitz egiterakoan eskuak mugitzeak dakartzan  onurak: honek pentsamendua eraikitzen laguntzen baitu. Horregatik umeak txikiak direnean hainbeste mugitzen dira.

     Beraiek, hezkuntza sozialan eta emozionalan sinetsi egiten dute. Umeak guztion artean eta bata bestetik ikastea da hoberena beraien ustez.  Ikasi behar duguna da, guztiok guztion beharra daukagula, behar garela. Komunitate bat bezala ulertzen dute eskola.  

    Gustatu zitzaidan esan zuenean, umeak gure ondoan ipini bezain pronto nortzuk garen sentitzen dutela. Egia da sentibilitatea ikaragarria daukatela, eta horregatik maitasuna jasotzen dutenerantz joaten dira. 

     Ondoren, burmuina oso plastikoa dela eta beti ikasi eta aldatu gaitezkela azaldu zigun. Ikasketa prosezua ez da inoiz amaituko, hil arte egongo gara gauzak ikasten eta garatuz. Baina beti izango gara izan ginen umea, hori ez baitigu utziko.

     Hau izan zen bota zuen konferentzia, gauzak sakondu zituen noski. Baina hau izan zen eskeletoa gutxi gora behera eta nik atera nuen sintesia. Teoria oso polita izan zen, eta filosofia honen alde egotea eragin zidan. Benetan hezkuntza libre eta ezberdin baten existentzian sinesten dudalako.  Bukatu ondoren galderaren txandak ailegatu zen, hemen geundenok galderak egiteko aukera izan genuen… ezberdinak izan ziren, eta berak erantzuna eskolako metodologia eta praktikarekin batu zituen.

Galdera batzuk honakoak izan ziren.

-      -   Zein da zure ustez, adin egokiena umea eskolarizatzeko?

-       -   Artista asko (musikalari eta zineasta) atera dira eskola horietatik, kasualitatea da?

-      -    Eta premia bereziak dituzten haurrak?

   Galdera hau aurreko guztiarekin apurtu zuen. Esan zuen ume horiek Waldof eskola berezietara joaten zirela, ez zituztela hartzen, lagundu ahal ez zituzten umeak. Harritu ginen gehienok. Alde batetik ez zait ondo iruditzen, hau ez da eskola inklusibo bat, eta beste alde batetik momentu horretan, ulertu nuen, ez dela erraza  izango ume horiek laguntzea, premia bereziei erantzuten dien laguntza behar baitute, eta esperimentatu ez dudanez oraindik , ez dakit noraino lagundu ahal diegun, edo egoki prestatuta egongo garen. Argi daukat bakoitzaren zeregina dela hori, eta norberaren inplikazio  maila, ikaslearen ikuspuntutik. Zaila da 20 umeei arreta eskaintzea, erantzutea, amore ematea, kasu egitea, gauzak argitzea, ikaskuntza prosezuan laguntzea eta gidatzea… horregatik galdera eta erantzun hau zerbait pixtu zuen nire baitan.Bueltaka ibili ondoren nire buruan,  gehiago prestatu behar garela izan da konklusioa, ume hauei laguntzeko, eta eskola inklusiboa errealitate bihurtzeko. Unibertsitatetik ikuspegia aldatu dela ikusten dut, horregatik aniztasunaren eta premia bereziekin aritzen gara orain, eta konpromisoa hartu behar dugu guztiok ume hauei laguntza egokia emateko eta bere beharretara dena moldatzekoa, posiblea da noski.

    Laburbilduz, konferentziatik bi zapore atera nituen, gozoa eta mingatza. Alde batetik haur normala bazara, ikasketa berezia izateko aukera izango duzu eskola horretan (beti non zure gurasoek matrikulak ordaintzeko dirua izaten duten…) berriz, premia bereziak baldin badituzu, eskola honetan ez daukazu lekurik ( ez integratzeko ez barneratzeko).Horregatik berezitasun horren alde egotea, ez zuten lortu bere diskurtsoarekin. Oso polita dana, baina jende berezientzat: dirudunak eta normatik ateratzen ez direnentzat. Hori ez da aniztasuna tratatzen jakitea, klasismoa baizik. Esan zuen esaldi batekin geratu nintzen: QUEREMOS QUE LOS NIÑOS SEAN NIÑOS!! eta ume horiek zirkunstantzia bereziak bizitzen baitituzte, zer? 

     Hemendik aurrera ez dakit zertaz hitz egin zen konferentzian, guztik deskonektatu nuelako eta  ondorioz alde egin nuen. Hezkuntza librea? Bai, baina ez hau.

INTEGRAZIOA ETA INKLUSIOA EZ DA BERDINA.

   Integrazioa eta inklusioa bi hitz ezberdin dituzten hitzak ditugu, horregatik ezin ditugu sinonimotzat hartu behar.

     Bi hitz hauek hezkuntza premia bereziak zituzten haurrekin erabiltzen hasi zen. Badakigu lehen hezkuntza berezia zituzten umeak baztertu egiten zituztela, beste eskola batzuetara eramaten zituzten... Gero 1990ean integrazio hitza erabiltzen hasi zen, eta honek aldaketa ugari ekarri zituen.

    Hezkuntza ume guztiek duten eskubide bat da, premia bereziek dituztenentzako ere, hau da guztiok ulertu behar dugun lehenengo puntua.  Beraiek ere hezkunta jasotzeko, laguntza, zainketa.. behar dute, bere premiei erantzuna ematen diona hain zuzen.  Honek eztabaidarako gai bezala aurkeztu zen: premia bereziak dituzten umeak gela arruntetan integratzearena.

Baina zer da nahi duguna?  Sistema tradizionalean jarri (integrazioa) edo sistema tradizionalean barneratu (inklusioa).

    Integrazio hitza hezkuntzako arloan,  hezkuntza berri bati buruz hitz egiteko erabili zen, 1990ean. Premia bereziak zituzten umeentzat.  Begirada berri honek ume guztien beharrei eusten dio,  bereizketa eta segregazioarekin apurtuz.

    Integrazio honek dakarrena hurrengoa da: edozein gelan premia bereziak dituen ume batekin topo ahal gara, baina honek ez du eguneroko laguntza berezia hartuko. Ere aurkitu ahal gaitezke ikastetxe batzuk non, ume hauek beste gelatan gauden beste lan motak egiten, eta beste umeekin bakarrik une konkretu batzuetan dauden. Integrazio hitzaren definizioa bilatuz gero, aurkitzen duguna da: zerbait edo norbait osotasun batera parte izatera pasatzea. Baino ez zer gertatzen da norbait hori, ez daukanean osotasun horrekin harremana?

    Gaur egun berriz, beste terminologia batekin hari gara, eskola inklusiboaz hitz egiten da, eta  ume horiek curriculumean islatzen dira. Inklusioa barneratzea esan nahi du. Sistema horren parte izatea,  baina beraiek dira errealitatera  egokitu behar direnak.  Esan behar dago, hitza edo kontzeptu bera oso ondo dagoela, inklusioa  hitza beraiei garrantzia ematen diolako, baina errealitatea beste bat da, beraientzat hezkuntza prozesua  ez da oso esanguratsua,  ez dagoelako beraientzako zuzenduta, beste batzuentzat baizik. 

     Horregatik eskola inklusibotaz hitz egiten denean, utopia batez hari bagina bezala ikusten dut pertsonalki, teoria oso ondo dago, ume horiei garrantzia gehiago eman behar zaie, beraiek ere ikasteko eta irakasteko ahalmena dutelako, betiko eskoletan egoteko eskubidea dute, hezkuntza jasotzeko eskubidea, berdin da  dituzten premiak. Baina ikastetxea, hezkuntza prozesua da umeari egokitu behar zaiona, ez alderantziz. Ez da batere erreza, badakit, baina lan egin behar dugu hori lortzeko. Eskola inklusiboa garatzeko.  Desberdintasunak balorea bezala ulertu behar dugu, aberastasun bezala, eta hemendik metodologia  ezberdinak sortu. Azken finean guztiok ezberdinak gara eta  era ezberdinetan ikasten dugu.

     Dena den, esatea gauzak ez direla egun batetik bestera aldatzen, eta bide egokian goazela uste dut, bideo bat usten dut, non inklusiorantz abiatzen garela islatzen duen:

http://www.youtube.com/watch?v=HYKBBYUSpU4

BARRIA 2013

      Praktikak egin ditudan Ikastolatik deitu zidaten orain dela hiru aste ea Barriara joan nahi nuen beraiekin. Ez nuen pentsatzeko astirik behar, izugarrizko BAIIII bat atera zen nire ahotik, pentsatu gabe.

      Oso esperientzia polita eta aberasgarria izan da niretzat. Irakaskuntzako gauza gehiago ikasi ditudalako, eta beraiekin denbora gehiago pasatzeko aukera izan dudalako ere, azken finean beraiek dira gehien erakusten digutenak.

      42 ume joan dira totalean. Bi falta dira, bat klase bakoitzeko (bikiak dira, baina banatu egiten dituzte independenteak izateko, eta bakoitzak bere lagunak izateko), diru kontua zela eta ez dira Barriara joan… pena bat izan da, gainera beraiek ez dute ondo ulertu, badakite diruagatik dela, baina bost urte dituzte, eta azkenean sentitzen dutena da, guztiok joan direla beraiek izan ezik. Pena bat. Emen aniztasun ekonomikoa ikusten da.  (Neill- Summerhill 1959- “umeek ulertzen ez dutena sentitzen dute”). Ikastetxeak diru kantitea hileroko kuotetan banatzeko aukera eman zien, baina gurasoek azkenean ezetz erabaki zuten. Udan guztiok elkarrekin joango dira oporretan. 

Beste aniztasun mota ere dago klasean, bi atzerritar ditugu gurekin. Anai-arreba. Bakoitza klase batera doa. Mutilak  Batek 7 urte ditu (eta 5eko klasean dago), azaldu zidaten, hizkuntza ez daukatenean txikiekin sartzen dituztela, ezinezkoa izango zen berarentzat bere adina dutenekin egotea… hizkuntza munduan dagoen hesirik handienetarikoa baita. Beste klasean neska dago. Oso ezberdinak dira eta bere integrazioa ere ezberdina izan da. Mutikoa integratuagoa dago klasean (bera pasa den urtean ailegatu zen Saharatik). Neska berriz, betidanik egon da ikastolan, baina ez du integratzea lortu, harremenetan ez da oso trebea. Umeen artean komentarioak entzun ditut. Arrazakeriarekin  serikusia dutenak (adibidez, bera ez da hemengoa, saharakoa da, …) mespresuko hitzal batekin. Hain txikitatik ikustea ikaragarria iruditzen zait, eta seguru kulturala dela. Hau ez doa genetikan. Pena bat da, egoera hauek agertzea…  Nabaritu dudana mutikoa bere nortasunagatik ere hobeto integratu dela neska baino.

      ikastola inklusibitatean lan egiten dut. Ni txikia nintzenean mutiko itzu bat zegoen, eta nola egokitu zuten guztia berarentzat oroimena dut. Gaur egun ere minusbaliotasunarekin dituzte bi ume, eta egunero ikastolara joaten dira arazorik gabe. Beharretara egokitu dute dena beti, ingurunea, edo beharrezkoa zena, kalitatezko premia bereziak behar dituzten umeentzako hezkuntza eskainiz.

      Andereñoekin ere asko hitz egiteko aukera izan dut. Nola aldatu egin den egoera, beraiek  20 bat urte zituztenik hasi ziren lan egiten.  Gaur egun lana bilatzea (andereño bezala) ez dela hain erreza, eta gero eta ilunago adierazten dela etorkisuna…, nola jokatzen duten gai batzuetan… adibidez janariekin… bakioitzak bere filosofia du, nirea ere islatzeko aukera izan dut, nola ikusten dudan ni janariaren kontua, adibidez uste dut, inoiz ez zaiola behartu behar ume bati ez duen zerbait jaten. Lagundu ahal diozu jaten, esan ahal diozu gehiago jateko, probatzeko esan, negoziazioarekin jolastu… baina behartu hitza ez zait batere gustatzen. Jantokian andereño eta laguntzaile bakoitza mahai batean zegoen eserita eta mahai horren arduraduna zen, eta umeekin egoten ziren, janaria botatzen, ikusten nola jaten zuten… eta gero dena jaso behar genuen, arduradunaren laguntzarekin. Beraiei arduraduna izatea asko gustatzen zaie, inportanteak sentitzen direlako, eta asko lagundu didate mahaiak jasotzen eta garbitzen. Benetan ondo pasatu dugula.

      Bukatzeko aipagarria iruditzen zait komentatzea  oso polita eta inportantea iruditzen zaidan arloa: emozionala . Umeen sentimenduak nola azalaratzen diren. Nola sentitzen diren egoera ezberdinetan, besteekiko harremanekin… nola falta bota dituzten batzuk gurasoak eta nola guk lasaitzeko ahalmena eta gaitasuna daukagun. Ze nolako irudia duten bere andereñoaz. Beraientzat oso inportantea baita.  Benetan gustura egon naizela, gauza ikasi ditudala, behatzeko aukera ikaragarria izan dut, eta barruan sentitzeko aukera.

      Disfrutatzea izan da gure xede garrantzitsua eta lortu genuen. Gora Barria 2013!

HEZKUNTZA BEREZIA ///// HEZKUNTZA PREMIA BEREZIAK

    Bi kontzeptu hauek argitzea beharrezkoa ikusten dut. Batzuetan esanahiak korapilatsua bihurtzen direlako…

     XIX eta XX. Mendeetan ez zen hezkuntza premia bereziaz hitz egiten, hezkuntza bereziaz baizik. Zailtasunak zituzten umeak baztertu egiten ziren (ezberdinak izango balira tratatzen zituzten). Beste eskola berezi batzuetara eramaten ziren, edo ez ziren eskolara eramaten.

     Urteak pasa ahala, ikuspuntua aldatu egin da. Orain premia bereziak dituztela dakigu, ez ditugu horregatik ezberdin tratatu behar, berdinak baitira, baina beste era batean aurkeztu beharko dizkiegu gauzak. Egokitzapenak egitea da gure xede nagusia. Aniztasuna era askotan aurkeztu ahal daiteke, eta honekin lan egingo dugu.  Egokitzapenak era askotakoak izan ahal daitezke, fisikoak (adibidez  gurpil aulki batean dabilen pertsona edo ume batentzat ingurunea egokitu), tresnak eskuratu (adibidez, eskolan itsu bat badaukagu, braile makina bat beharko du), egokitzapen curricularra… esan dudan moduan, era askotan aurkeztu daitezke premia bereziak eta gure lana hoberen moldatzea  gauzak beraientzat izango da.  Gainera pertsona bakoitzak gure behar pertsonalak ditugu, irakaskuntzan adibidez ume guztiek ez dute berdin ikasten, ez dago metodo zehatz bat…  horrekin adierazi nahi dudana da, guztiok, neurri batean edo bestean ezberdinak garela, eta hori da berdinak  egiten gaituena, bakoitzak zirkunstantzia batzuen menpe egongo da, hori bakarrik.

      Horregatik bi kontzeptu hauen ezberdintasuna hau da. Lehen hezkuntza berezia zuten umeak baztertu egiten zituzten, berezitzat hartzen zituzten, eta eskola berezietara eramaten zituzten. Gaur egun berriz ez, eskola inklusiboetara joaten dira, ume guztiak bezala, eta premia bereziak dituztenez egokitzapenak egiten zaizkie beraientzat. Guztiok normalak gara baina bakoitzak premia batzuk izango ditugu gure bizitzan. 

NORMALIZATZEA ZER DEN?

Normalizazio-printzipioa: 

     Printzipio honen arabera ezintasun edo minusbalitasun bat duen partsona orok, bizitza normal bat eramateko eskubidea da: bizi baldintza egokiak eskainiz, lanean aritzeko eskubidea eta aisealdiarako aukera izan behar dute beste pertsonak bezala. Azkenean moldatzea behar dute, besterik ez bizitza normal bat eramateko.   Printzipio honekin batera beste bi daude: integrazioa eta inklusioa. Ezberdindu behar ditugunak, behintzak eskolan, garapen bat jasan baitu. Beste sarrera batean bien arteko ezberdintasuna dago azalduta.

- Berdintasunaren alde: Adimen urritasun guztiak tratatu ahal direnez gaur, egoera hobegarri batentzat joan ahal garela esan dezakegu. Hobekuntza hau; tratamendu, baliabide, formakuntza eta hezkuntza egokiaren bidez emango da. Beraien gaitasunak ahalik eta gehien garatu arte. 

- Printzipio iraultzailea: Urritasunak dituzten pertsonek, gainerako herritarrek dituzten eskubide eta betebehar berdinak dituzte gizartean gaur egun.  Horregatik horrela jokatu behar dugu.

- Zer da normala?: kontzeptu honen interpretazioa era askotan eman ahal da, herrialde bakoitaren ezaugarrien arabera hain zuzen. (kultura, erlijioa eta gizarteak baldintzatuko du).

- Etxebizitza izateko eskubidea: Pertsona guztiek bezala, eskubide hau daukate. Atzeratu batzuk, ezintasunaren araberaren ondodrioz beste pertsona batzuen laguntza beharko dute etxean bizi ahal izateko edo beste batzuk ez dituzte arazorik. 

- Hezkuntzarako eskubidea: herrialde gehientan alderdi hau nahiko baztertuta dago, eta askoren kezka sortzen du. haur guztiak nolabaiteko formakuntza jasotzeko gai direnez, herrialde orok haur guztiei hezkuntza eskaini behar die, bakoitzaren beharretara moldatuta, eta beraien garapena sustatuz.

- Aisialdi-eskubidea: eguneroko bizitzan ematen den alderdia daukagu emen, denbora librea nahiz jolasteko orduaren eskubidea hain zuzen. Lanetik kanpo egiteko  eskubidea dute. 

- Tratamendu berezia izateko eskubidea: lehen azaldu dudan bezala, pertsona orok ditugun eskubideak dituzte, eta talde hauek jasotzen zuten marginazioa zuzentzea da helburu nagusia. Adimen urriko pertsonak besteak bezalako pertsonak dira funtsean. Batzuetan tratamenduak bereziak beharko dituzte bai, adibidez, eskoletan, gela bereziak antoltzen dira atzeratuentzat. 

- Jarduera bereziak: bizitzaren hainbat esparrutan zenbait alor argi eta garbi bereiztea inportantzia asko du:"bizitokia", "lana" eta "aisialdia".
Normalizazioaren ondorioaz, zerbitzu adar bereziak txertatu dira gizartean. normalizazioa gure ahaleginen helburua da, eta integrazioa, normalizazioa ekarriko duen metodoa.

- Nazio batuen aldarrikapena: normalizazioa; atzeratuen eta gainerako pertsonen arteko berdintasuna azpimarratzen du, bizitzaren esparru guztietan eta eskubide zibilak barne.

nazio batuek, 1972.urtean aldarrikapena egin zuten " adimen urriko pertsonen eskubide orokor nahiz berezien deklarazioa".

Bukatzeko eta gogoeta moduan esatea, oraindik lan handia dagoela egiteko normalizazio eta berdintasun hori lortzeko, baina poliki poliki pausoak aurreruntz ematen ditugula ikusten da.  Horregatik konzientzia hartu behar dugu, eta horretarako lan gogorra egin, atzeratuek ere gizarteko partaidetzat hartu ahal izateko.