YO TAMBIÉN

    Pablo, down sindromea duen mutikoa, 34 urte. Lehen pertsona kromosoma bat gehiagorekin, ikasketa unibertsitarioak atera dituena. Lanean hasten da eta han Laura ezagutzen du.

    Amodioa. Eroak bihurtzen gaituen sentimendu irrazional hori. Pablo mutil berezia bezala tratatzen du jendea. Gero beste edozein pertsona bezalakoa dela ikusten dugu pelikulan. Bere pentsamenduarekin, bere ametsekin, bere sentimenduekin. Kromosoma kantitatea noraino urruntzen gaitu? 

     Pelikulan gizaki harremanak era desberdinetan islatzen dira. Pablo eta bere familiarekin dituenak, oso estuak. Laura bere aitarekin ez zen hitz egiten. Hil zorian zegoela, ikustera joan zen, bere aitak barkamena eskatu behar zion hil baino lehen. Trauma handia du Laurak, eta gizonekin duen harremanetan islatzen da.  Ez du inoiz ez gizon bat maite, Pablo ezagutu arte. 

     Hasieran Laura, Pablo era berezian tratatzen zuen. Gauzak ondo ulertzen ez bazituen moduan, ezintasuna izango balu bezala. Baina poliki poliki ikuspuntu hori aldatzen doa, eta Pablo beharrezkoa bihurtzen da bere bizitzan. Azkenean maiteminduta dagoela konturatzen da, baina ez du berarekin etorkizun bat ikusten. 

    Bere bihotzaren eta bere buruarekiko gatazka ziurtatzen da, Baina aldi honetan, burua irabazten du (hau ez da normala bihotzeko kontuekin…, Laurarentzat ere ez gertatutakoa).

    Pelikula pentsaraztea egiten du. Zer egingo zenuke zu Lauraren egoeran? Zergatik ditugu horrelako aurreiritziak? Informazio falta egiten gaitu horrela jokatzea? Gizarteak bera? Nori eman behar dizkiogu gure zoriontasunaren kontuan? Interesgarria iruditzen zait planteatutako era. Zoragarria.